a double feature!

#1: «Σώμα αγαπημένο, λατρεμένο, στα γήπεδα και στη φωτιά, σώμα που μες στην πιο φριχτή αλλοτρίωση στάθηκες τόσο δικό μου, ας ήταν μόνο ένα βράδυ ακόμα να σε έχω δίπλα μου κι ύστερα θα σου έδινα την άδεια να φύγεις. Μα η έξωσή μου έγινε απότομα. Δεν σκέφτηκα ποτέ ότι μπορεί να σε έχει κι άλλος. Και τώρα τι; Τα χέρια σου, μόνο τα χέρια σου κι εκείνη η ανατραχίλα, πώς μου λείπουν! Είμαι μόνη μου χωρίς εσένα. Κυριολεκτικά δεν με χωράει ο τόπος. Τίποτα δεν με ευχαριστεί κι ούτε υπάρχει μετεμψύχωση. Θα χαθώ κι εγώ, θα γίνω ατμός, αέρας που αναδεύουν τα πουλιά με τις αποδημίες τους. Είναι φριχτή η μοναξιά όταν δεν έχω τα νεύρα σου για να ξεσπάσω. Τα νεύρα σου, κλωστές από ένα ζεστό πουλόβερ που το ξηλώσαν. Ένα ζεστό πουλόβερ που φορούσα κι ο κόσμος ήταν δικός μου. Με τα χέρια σου αγκάλιαζες τους ανθρώπους και τη ζωή κι εγώ αισθανόμουν άνετα. Τώρα θα φύγεις. Τώρα θα φύγεις. Κι εγώ θα μείνω μόνη».

#2: "Centuries telescoped into one evanescent moment. History was wrong-footed, caught off guard. Sloughed off like an old snakeskin. Its marks, its scars, its wounds from old wars and the walking-backwards days all fell away. In its absence t left an aura, a palpable shimmering that was as plain to see as the water in a river or the sun in the sky. As plain to feel as the heat on a hot day, or the tug of a fish on a taut line. So obvious that no one noticed."